gouden pikhaak
HiLA en LoLA
Pyjama
IWAB
Tijdens de regenachtige winterdagen zit ik soms dingen te ordenen op mijn lokale harde schijf, soms zijn deze herinneringen leuk om op te halen, bij andere denk je dan alleen maar aan; Ctrl_Alt_Del.
HiLA
LoLA
Zo leerde ik vanaf 1980 onder meer allerlei, soms vreemde afkortingen en gebruiken kennen, tijdens mijn verblijf destijds aan boord van de Eendracht.
Tijdens een schipperspraatje, op een avond voor vertrek, hoorde ik dat een kwartiermeester tijdens de Bonte avond, op een reis daarvoor, de Gouden Pyjama had gekregen. Deze titel wordt over het algemeen verleend aan bemanningsleden die tijdens een reis nauwelijks, aan dek, in enige actie zijn gezien. Of van die machinist die zijn kooi niet uit wilde komen voor een LoLA en zei dat dit maar aan de kok gemeld moest worden. U voelt hem al, kokkie over de rooie omdat de meester geen lola mocht gebruiken in zijn vetput. En met de HiLA had menigeen het die avond ook te kwaad na het alcoholgebruik en vertrok richting kooi, om “naar het lek te luisteren”.
Het moet ergens eind jaren ‘60 zijn geweest, in ieder geval zeker 5 jaar na de hel van ‘63 en nog voor mijn periode onder ‘s Konings wapenrok, toen ik samen met een kameraad eigenaar van een BM, in de Nieuwe Meersluis afgemeerd lag.
Aan de andere sluismuur lag, ook afgemeerd, een typisch jaren ‘60 scheepje van het type Amsterdamse Pieremegoggel met “Doorzon” kajuit en zinken emmer met touwtje als enige sanitaire voorziening. De met veel glas in lood voorziene houten opbouw, gemaakt van een oud tuinhuisje, had overal stahoogte zonder de doorvaarthoogte in gevaar te brengen. Voor op het bakdekje stond een klassieke rotan fauteuil waarop Tante Sien zat in bloemetjesjurk, en tussen haar forse knieen een geëmailleerde pan, aardappelen te schillen. Voor op de kajuit stond een kooi met daarin een grote kleurige vogel, type Lawaaipapegaai, als conversatie maatje voor Sien, en continu brabbelend “BAKBOORDZIEN!”
Achterin het scheepje zat de schipper welke zo nu en dan wat rommelde aan de nog steeds lopende aandrijving, te horen aan het luide geplof van zijn walmende éénpittertje.
Of het nu kwam door een HiLA of LoLA in zijn zinken toiletje weet ik niet, maar daarover mogelijk later meer.
Juist voor het sluiten van de sluisdeur kwam er, met pittige snelheid aanvaren (HiSA) vanuit de Schinkel, een soort “Penoze Bootje”, type Amerikaans kajuitskruizertje waarvan de krachtige voortstuwing in de sluis plotseling stil viel en alleen het snerpende geluid van zijn LoLA nog hoorbaar was en zijn “royaal met goud omhangen nek" luid gevloek en getier uitstootte naar zijn bemanningslid op de voorplecht, ¨MIEPY, HOU AF DAN !, ….AFHOUWE VERDOMME !!”.
Het penoze schip dreef verder, met op de voorplecht een, in knalroze trainings-outfit gestoken, vrouwtje met heftig getoupeerde en geblondeerde schedelbeharing, gewapend met een lange stok met aan één zijde een puntig ding, welke zij als een soort harpoen in de aanslag hield, haar hoofd vertrokken in een grimas alsof zij net een tijger had doodgebeten.
Kunt u zich al een beetje verplaatsen in deze situatie in de Nieuwe Meersluis rond 1968? Indien dit niet het geval is nog even resumerend:
Aan bakboord een BM, aan de stuurboord kade de Amsterdamse Pieremegoggel met Tante Sien en in het midden, aandrijvend vanaf de sluisdeur in de richting van Tante Sien en haar aardappelen, de penose boot met Blonde Miepy & harpoentje. Nog 1 keer een oerschreeuw van Gouwe Nekkie, enig gekraak en het geluid van brekend glas in lood raam, en toen,.......? heel even die daverende stilte.
“Motten er nu stootwilligen tussen dan?” riep Blonde Miepy terwijl zij haar lange stok probeerde uit de glas in lood resten te trekken en de lawaaipapegaai nog maar eens luid .......“BAKBOORDZIEN” riep.
Rustig kwam Tante Sien overeind, na al haar schilwerk, en zei zeer rustig tegen Blonde Miep, “nauw blijve jullie zeker ook nog mee kanen, Boterletters ?”
De schipper was ondertussen aandachtig bezig met het verzamelen van de glas in lood scherven in de zinken emmer met touwtje, ......mompelend tegen Gouwe Nekkie, ....“dat was zeker een Gouwe Pikhaak IWAB?”
Achteraf werden ongetwijfeld gegevens uitgewisseld voor de verzekering, die de schade niet goed kon bepalen van het gemolesteerde tuinschuurtje. Beide stellen zijn daarna nooit meer samen in de NIeuwe Meersluis gezien overigens.
Reactie plaatsen
Reacties
weer een leuk verhaal Theo. De HZV Praat is er blij mee.
Wat een leuk verhaal. Zo zullen er nog vele zitten in jouw herinneringen. Thanks for sharing !! 👍🏼
Prachtig, een echte scheepmans verhaal. Groetjes